Credits: Rock My Wedding
Ik ga trouwen!! Afgelopen januari ging hij na jaren eindelijk op zijn knieën, hij vroeg me en ik heb heel hard ja gezegd! Mijn geluk kon niet op en ik begon dan ook al meteen met het maken van plannen. Eerst familie en vrienden op de hoogte brengen en toen op zoek naar de perfecte locatie, jurk en dus de perfecte dag. Tja .. en toen liep ik vast.
De eerste drempel: de jurk. Ik had een afspraak gemaakt bij bruidswinkel X in stad Y. Op aanraden van meerdere mensen. Samen met mijn moeder, schoonzusje, en schoonmoeder ging ik op pad; nogal zenuwachtig, want ja hoe vaak ga je een trouwjurk kopen?! Ik liep langs de etalage richting de deur, mijn benen wiebelden. Eigenlijk constateerde ik meteen al dat het zo'n jurk niet ging worden. We werden meteen hartelijk ontvangen. Na een plaspauze en een kopje thee ging de zoektocht van start. In geuren en kleuren moest ik vertellen hoe mijn dag er uit ging zien, want dan kreeg zij het beste beeld van wat voor soort jurk ik zou willen. Yeah right, dacht ik. Misschien wil ik wel aan een schitterend zandstrand trouwen in een enorme Sissy jurk of in een dure glamourjurk in een boomhut!? Maar goed, het zal er wel bij horen, dacht ik. Nadat ik Kirsten (voor het gemak noem ik haar even Kirsten) alles had verteld, ging zij voor mij op zoek naar trouwjurken. Zelf zoeken, nee dat kon echt niet, want dan zou ik door de bomen het bos niet meer zien.
En daar kwam ze. Ze liep met drie jurken op me af en ik moest meteen zeggen wat er in me opkwam. Ik probeerde het al enigszins nuancerend te brengen, maar eigenlijk wist ik meteen dat mijn jurk er niet tussen zat. Ondanks mijn eerlijkheid moest ik de jurken toch aan van haar. Ik kon ze natuurlijk pas goed beoordelen als ik ze aanhad. Braaf wormde ik me in een korset, trok vreselijke schoenen aan en met behulp van Kirsten 'gleed' ik in de jurk. Met een hoge, te enthousiaste stem kondigde ze me aan: "Zijn jullie er klaar voor?!". Ze deed de gordijnen open en ik mocht het pashokje uitschrijden. Mijn (toekomstige) familie hield wijselijk hun mond, want dat had madame Kirsten ze verteld. Ik moest natuurlijk eerst vertellen wat ik ervan vond. "Tsja, euhm, neeh dit is niet, euhm toch niet helemaal, wat bij mij past." Op naar de volgende ...
Uiteindelijk had Kirsten twee jurken uitgekozen waar ik volgens haar op uit kwam, één van die twee zou het volgens haar gaan worden. Ik had geen 'wow'-gevoel, maar dat maakte volgens haar niet uit. Ik was namelijk niet het type dat een 'wow'-gevoel zou krijgen. Tja daar sta je dan met twee jurken die ik allebei best mooi vind, maar ze waren het niet helemaal. De één had teveel van dit en de ander te weinig van dat, vond ik. Ik kon en wilde eigenlijk niet kiezen. Maar daar had Kirsten gelukkig een goede oplossing voor: rustig even gaan zitten, badjasje aandoen, glaasje water drinken, beide jurken nog een keer aantrekken en dan kiezen! Want ja als ik naar huis zou gaan dan zou ik er ook niet uitkomen, volgens haar.
Toen was ik er toch echt wel klaar mee. Ik hield het niet langer .. hoe lief ik daarvoor ook was en hoezeer ik me ook probeerde in te houden. Ik heb haar toen haarfijn veteld dat ik mezelf echt wel goed ken en dat ik er zeker nog een nachtje over moest slapen. En als ik eruit was dan zou ik haar wel bellen. Al tegensputterend kwam ze met het 'briljante' idee om de volgende week maar af te spreken. Ik heb haar nog even in de waan gelaten dat ik wel terug zou komen, maar ik was er klaar mee en wist niet hoe snel ik weg moest komen. We waren goed en wel de deur uit, keken elkaar aan en de verhalen bleven maar komen. We waren helemaal in shock! We vroegen ons af of dit de manier is hoe het hoort te gaan?! Och jee, dan zou het nog wat gaan worden. Ik wist in ieder geval zeker: op deze manier, zo, echt nooit meer!
